عوامل ، علائم و تشخیص نزدیک بینی چشم

یک اختلال بینایی بسیار شایع است که معمولاً قبل از ۲۰ سالگی تشخیص داده می‌شود. نزدیک بینی، بینایی دور شما را تحت تأثیر قرار می‌دهد. به این صورت که می‌توانید اجسامی را که در نزدیکی شما هستند، به راحتی مشاهده کنید. اما در مشاهده اجسام دور مانند مارک‌های راهروی فروشگاه‌های مواد غذایی یا علائم راه مشکل خواهید

نزدیک بینی درصد قابل توجهی از جمعیت را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این یک اختلال تمرکز چشم است که به راحتی با عینک، لنزهای تماسی یا جراحی اصلاح می‌شود.

این اختلال بینایی بسیار شایع است. طبق تحقیقات انجمن بینایی سنجی آمریکا، بیش از ۴۰٪ آمریکایی‌ها نزدیک بین هستند. این تعداد به ویژه در میان کودکان در سن مدرسه، به سرعت در حال افزایش است. متخصصان چشم انتظار دارند که این روند در دهه‌های آینده نیز ادامه یابد.

امروزه از هر چهار پدر و مادر یک کودک دارای نوعی نزدیک بینی است. برخی از متخصصان چشم معتقدند که اگر کودک شما زمان زیادی را به فعالیت‌هایی مانند خواندن یا استفاده از تلفن‌های هوشمند و رایانه اختصاص دهد، ممکن است خطر نزدیک بینی بیشتری داشته باشد.

معمولاً نزدیک بینی یک اختلال جزئی است که با عینک، لنزهای تماسی یا جراحی قابل اصلاح است. اما در موارد نادر، نوع پیشرونده به نام نزدیک بینی دژنراتیو ایجاد می‌شود که می‌تواند بسیار جدی بوده و باعث از دست رفتن بینایی شود. نزدیک بینی دژنراتیو فقط حدود ۲٪ از جمعیت را تحت تأثیر قرار می‌دهد. اعتقاد بر این است که این اختلال موروثی است و بیشتر در مردم یهودی، ژاپنی، چینی و خاورمیانه دیده می‌شود.

اگر نزدیک بینی با درجه‌ی بالا دارید، احتمالاً حداقل یکی از والدین یا هر دو نیز از این اختلال رنج می‌برند. متخصصان چشم هنوز از علت دقیق نزدیک بینی اطمینان ندارند، اما معتقدند که این حالت، ترکیبی از عوامل وراثتی و محیطی است. این امکان وجود دارد که نزدیک بینی را به ارث ببرید و سپس اگر سبک زندگی شما شرایط مناسب را ایجاد کند، این اختلال رو به پیشرفت برود.

وقتی شکل چشم شما اجازه نمی‌دهد نور به درستی بر روی شبکیه متمرکز شود، متخصصان چشم این مسئله را عیب انکسار می‌نامند. قرنیه و عدسی با هم کار می‌کنند تا نور را به شبکیه شما، قسمت حساس به نور چشم برسانند، بنابراین شما می توانید به وضوح ببینید. اگر کره چشم، قرنیه یا لنز شما شکل مناسبی نداشته باشد، نور به طور معمول از شبکیه چشم دور می‌شود یا متمرکز نمی‌گردد.

هنگامی که فرد نزدیک بین باشد، کره چشم از جلو به عقب خیلی بلند است؛ یا قرنیه چشم خیلی خمیده است و یا اشکال در شکل عدسی وجود دارد. نوری که به چشم شما می آید در عوض شبکیه در مقابل شبکیه متمرکز می‌شود. این امر تصویر اشیاء دور را مبهم می‌کند.

هنگامی که یک اپتومتریست، نسخه عینک چشم را برای نزدیک بینی تهیه می‌کند، بسته به درجه بینایی، یک عدد منفی مانند ۲.۰۰- خواهد بود. هرچه این عدد بیشتر باشد، عدسی‌های عینک قوی‌تر می‌شوند.

اگر نزدیک بین هستید، ممکن است متوجه علائم زیر شوید:

بیشتر موارد نزدیک بینی خفیف است و به راحتی با عینک، لنزهای تماسی یا جراحی انکساری کنترل می‌شود. با این حال، در موارد نادر اختلالات شدیدتری ایجاد می‌شود.

ممکن است فرد به هرکدام از این انداع نزدیک‌بینی مبتلا شده باشد:

به نوعی نزدیک بینی ارثی نادر نزدیک بینی اطلاق می‌شود. این اتفاق زمانی می‌افتد که کره‌ی چشم کودک، بیش از حد لازم رشد کند؛ یا قرنیه بیش از حد شیب دار باشد. نزدیک بینی بالا معمولاً به عنوان نزدیک بینی با عیب انکسار بیشتر از ۶- تعریف می‌شود. این امر می‌تواند به تدریج بدتر شود. نزدیک بینی بالا معمولاً در سنین ۲۰ تا ۳۰ سالگی بدتر می‌شود. این مسئله با توجه به شدت، با عینک یا لنزهای تماسی و در بعضی موارد با عمل جراحی انکساری اصلاح می‌شود. نزدیک بینی بالا ممکن است در آینده، خطر ابتلا به شرایط بینایی جدی‌تر مانند آب مروارید، شبکیه جدا شده و گلوکوم را افزایش دهد. عوارض نزدیک بینی بالا بدون درمان، نابینایی است. بنابراین معاینات منظم چشم کودکان بسیار مهم است.

یک فرم نسبتاً نادر اما جدی که معمولاً از اوایل کودکی شروع می‌شود، نزدیک بینی دژنراتیو است. این فرم شدید است زیرا به شبکیه چشم آسیب می‌زند و علت اصلی نابینایی است.

پاسخ این سوال مثبت است. به خصوص در هنگام جهش رشد در سالهای قبل از نوجوانی و نوجوانی، زمانی که بدن به سرعت رشد می‌کند، نزدیک بینی می‌تواند بدتر شود. در سن ۲۰ سالگی، نزدیک بینی معمولاً پایین می آید. همچنین ممکن است برای بزرگسالان نزدیک بینی تشخیص داده شود. وقتی این اتفاق می‌افتد، معمولاً به دلیل استرس بینایی یا بیماری مانند دیابت یا آب مروارید است.

استرس بینایی می تواند ناشی از صرف وقت زیاد برای انجام فعالیت‌هایی، مانند خواندن یا انجام کارهای رایانه‌ای باشد. اگر در بزرگسالی نزدیک بینی ناگهانی دارید، در صورت مشاهده‌ی لکه‌هایی در میدان دید خود، با چشم پزشک مشورت کنید.

اپتومتریست می‌تواند نزدیک بینی را با استفاده از معاینات استاندارد چشم تشخیص دهد. نزدیک بینی معمولاً در کودکی تشخیص داده می‌شود اما در بزرگسالان در نتیجه استرس دید یا دیابت ایجاد می‌شود.  ابتدا اپتومتریست، با درخواست از شما برای خواندن حروف روی نمودار چشم، قدرت بینایی شما را آزمایش می‌کند. سپس او از یک رتینوسکوپ روشن استفاده می‌کند تا میزان انعکاس نور توسط شبکیه شما را اندازه گیری کند. او از فوروپتر نیز استفاده خواهد کرد. فوروپتر ابزاری است که با قرار دادن یک سری لنزها در مقابل چشمان شما، میزان خطای شکست شما را اندازه گیری می‌کند. به این ترتیب است که او قدرت عدسی مورد نیاز شما را اندازه‌گیری می‌کند.

در صورت امکان اولین معاینه چشم باید قبل از ۱ سالگی انجام شود. اگر کودک، هیچ مشکل آشکاری در چشم ندارد، قبل از رفتن به مهد کودک معاینه چشم باید تکرار شود. از آنجا که نزدیک بینی موروثی است، در کودکانی که اعضای خانواده‌ی آن‌ها نزدیک بین هستند، معاینه‌ی بیشتری لازم است.

در طول معاینه چشم کودکان، اپتومتریست، یک معاینه فیزیکی از چشم کودک انجام می‌دهد. همچنین یک رفلکس نور منظم را بررسی می‌کند. برای کودکان بین سنین ۳ تا ۵ سال، با استفاده از آزمایش نمودار چشم، غربالگری بینایی را انجام می‌دهد. از آنجا که بینایی کودکان همچنان رشد می‌کند، اطمینان حاصل کنید که آنها قبل از کلاس اول و هر دو سال بعد از آن، توسط متخصص اطفال یا چشم پزشک اطفال، غربال می‌شوند. در حالی که بیشتر مدارس غربالگری چشم انجام می‌دهند، اما معمولاً برای تشخیص نزدیک بینی کافی نیستند. حدود سه چهارم کودکان نزدیک بین، بین ۳ تا ۱۲ سالگی تشخیص داده می‌شوند.